Nowa papieska encyklika „Laudato si” (Pochwalony bądź) określana jest jako zaproszenie do wspólnego zatroskania i podjęcia odpowiedzialności o świat, w którym wszyscy żyjemy – i ci bogaci, i ci biedni. A jednocześnie przypomina, że jest on przecież wspaniałym dziełem stworzonym przez Boga, nie ubóstwiając przy tym tego stworzenia.
Franciszek nie pomija problemów przed jakimi dziś stoi ludzkość w dziedzinie ekologii, ale łączy je z wojnami, głodem czy fundamentalizmami, których doświadczamy. Wskazuje też na ich przyczyny, takie jak egoistyczne myślenie pojedynczych ludzi i całych społeczeństw, technokratyzm czy obsesyjny wręcz konsumpcjonizm.
Nie można też, zdaniem papieża, mówić o ekologii bez właściwego podejścia do człowieka, jego godności i znaczenia życia ludzkiego. Odcina się tym samym od myślenia rozmaitych ekolewaków, którzy bronią praw zwierząt i walczą o to, by nie traktować ich jak przysłowiowe króliki doświadczalne, a jednocześnie popierają prawo do aborcji i nie widzą niczego niestosownego w przeprowadzaniu eksperymentów na ludzkich embrionach.
Franciszek pokazuje nam również naukę Ewangelii jako źródło ekologicznego myślenia o Ziemi. Dostajemy więc do ręki dokument, który dla nas chrześcijan powinien być drogowskazem i jednocześnie wyrzutem sumienia, jeśli bardziej myślimy o swojej wygodzie niż o tym, jak nasze działania wpływają na otaczający nas świat. I nie możemy już, tłumacząc nasz brak zainteresowania ekologią czy marginalizowanie jej znaczenia, powoływać się na rozmaite podejrzane ruchy ekologów odwołujących się do pogańskich kultów natury. Mamy swoją katolicką encyklikę, która mówi nam wprost, że uczeń Chrystusa powinien być pro eko i pokazuje konkretną drogę.