Są trzy znaki, po których niezawodnie rozpoznamy działanie Ducha Świętego. To pokój, radość i przebaczenie. Gdy Jezus przyszedł w dzień zmartwychwstania do wciąż zamkniętych w wieczerniku uczniów, obdarzył ich właśnie tymi trzema darami.
Najpierw pozdrowił uczniów słowami pokoju. Dla zalęknionych, nierozumiejących sensu ostatnich wydarzeń grona Jego najbliższych było to jak otwarcie okien w dusznym pomieszczeniu. Pan żyje! Wszelkie obawy zostały rozwiane, strach przed przyszłością zdawał się ustępować, a w ich sercach na nowo zaczęła rodzić się nadzieja. Wraz ze słowami pokoju uczniowie otrzymali dar radości. To radość przebywania z Panem. Spotkanie z Jezusem, nawet w tak nadzwyczajnych warunkach, jakie panowały w wieczerniku, obudziło w nich pogodę ducha. Nie była to jednak łatwa radość. Pan pokazał swoim rany przypominające o męce i śmierci, o godzinach próby i zwątpienia, o samotności i strachu. Radość, która rodzi się w człowieku mającym za sobą trudną historię, jest błogosławionym darem. I wreszcie Pan posyła uczniów z zadaniem jednania ludzi z Bogiem i między sobą. Posyła ich, by szli z darem przebaczenia grzechów, burzenia murów między ludźmi, wskazywania drogi od upadku do podnoszenia ku górze, od konfliktu do mądrego współistnienia, od potępiania do rozumienia.
Dary przekazane przez Jezusa uczniom po zmartwychwstaniu stanowiły wstęp do tych, które mieli otrzymać w dniu Pięćdziesiątnicy. Przekazanie tych pierwszych nie odbyło się ani w sposób spektakularny, ani widowiskowy. Dopiero Ofiarodawca tych drugich użył nieco efektów specjalnych, by uświadomić, że czas zamkniętych drzwi wieczernika właśnie się skończył.
Duch Święty nieustannie wchodzi w naszą zwyczajną, zalęknioną, najeżoną trudnościami codzienność. Dziś nie musimy Go wypatrywać w cudownych znakach, czekać na specjalne wylanie Jego darów. Jego moc jest z nami na co dzień, bo On jest naszym Parakletem, naszym wsparciem, obroną i siłą. Rzecz w tym, że nie zawsze jesteśmy tego świadomi, jakbyśmy wciąż przebywali w zamkniętym pomieszczeniu i nie potrafili otworzyć drzwi, otworzyć się na działanie Ducha, nie potrafili skorzystać z Jego darów.
Zesłanie Ducha Świętego jest fundamentem Kościoła, a my żyjemy tak, jakbyśmy dopiero czekali na to wydarzenie – sparaliżowani lękiem, bezradni wobec narastającego kryzysu, zniechęceni i zobojętniali. Pięćdziesiątnica jest celebrowaniem życia, a w Kościele wciąż wiele jest miejsc, gdzie celebruje się martwotę i rutynę. Duch Święty jest Dawcą miłości, a wielu z nas wciąż żyje tak, jakby nigdy nie doświadczyło miłości Parakleta, Jego hojności, Jego mocy. Pięćdziesiątnica jest znakiem jedności pomimo różnic, świętowaniem nieograniczonego bogactwa charyzmatów, a my wciąż wolimy celebrować podziały, wyznaczać miejsca dla swoich i obcych, punktować odmienności. Tchnienie Ducha daje przebaczenie krzywd, odwagę do zmierzenia się z własnymi winami wobec Boga i ludzi, czułość dla błądzących i miłosierdzie dla grzeszników, a my wciąż jesteśmy surowymi oskarżycielami, pogrążamy siebie i innych w poczuciu winy, zamykamy się na dynamizm życia i zmieniającej wszystko nadziei.
Wspólnota, która nie potrafi otworzyć się na przyjęcie Ducha, nigdy nie zrozumie, za czym tęskni i czego potrzebuje, by żyć w pełni. Chrześcijanin, który nie umie być wdzięczny za dary Ducha Świętego i nie potrafi z nich korzystać, staje się miłośnikiem zamkniętego wieczernika. Chrześcijanie, którzy swoimi słowami, postępowaniem i życiem wprowadzają podziały, zadają rany, łatwo potępiają innych, tak naprawdę podważają naukę Jezusa i wysyłają czytelny sygnał, że Dobra Nowina ich uwiera.
W dniu Pięćdziesiątnicy prośmy Ducha Świętego o umiejętność otwarcia się na Jego działanie, o takie patrzenie na ludzi i świat, dzięki któremu odkryjemy, jak bardzo zostaliśmy obdarowani i jak piękny jest Kościół, który dzieli się otrzymanymi darami.