Między nimi jawicie się jako źródła światła w świecie (Flp 2, 15b)
Wielki Post, piątkowy wieczór, krakowski Rynek, z półmroku bram sączy się przyćmione światło i głośna muzyka. Młodzi ludzie pytają innych, gdzie tu najlepiej można się zabawić, jaki klub jest najbliżej... a mnie brzmią jeszcze w uszach słowa przed chwilą wysłuchanej nauki rekolekcyjnej. Patrzę na mijającą mnie parę, obrzucają krótkim spojrzeniem mój długi habit, a potem jeszcze dobiega mnie ich śmiech i niewybredna uwaga o dziwnej aktywności „pingwinów” o tej porze na mieście. Znikają w wejściu do jakiegoś klubu, wchłania ich hałas i ciemność.
Przez chwilę ogarnia mnie smutek, zniechęcenie i lęk, jakby ta ciemność chciała wchłonąć i mnie. Chciałabym niemal przebiec te ulice, schować się w sobie, skurczyć jakoś, być niewidzialną. Na moment podnoszę głowę i nagle widzę przed sobą, nad wejściem do jakiegoś kościoła, zaproszenie na rekolekcje* – i wreszcie zaczynam myśleć normalnie! Przecież nie tylko ja byłam przed chwilą w kościele, nie tylko ja noszę w sobie usłyszane przed chwilą Słowo! I chwilę później słyszę w sercu jakby głos, najpierw cichy, ale czysty i wyraźny, potem narastający – jakby ktoś odsłonił ciężkie zasłony w słoneczny dzień: W Tobie jest światło, każdy mrok rozjaśni, w Tobie jest życie ono śmierć zwycięża, ufam Tobie, miłosierny Jezu, wybaw nas!
Myślę, że czas rekolekcji to jest takie zapalanie świateł – tysięcy świateł w naszych sercach. Jak przygotowanie lamp dla Oblubieńca, który nadejdzie, pokona ciemności grzechu i śmierci, także te w nas. A jeśli pozwolimy temu światłu rozbłysnąć, to i wokół nas zrobi się trochę jaśniej i widniej, nie po to, by w tym świetle potępiać, ale po to, by do niego przyciągnąć, by zebrać na nowo te okruchy światła, które są przecież w każdym ludzkim sercu, jak okruchy tego, który jest Obrazem Boga Niewidzialnego w nas.
łac. recollectus – ponownie zebrany