Choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą

Na niewiele zda się gdybanie; na niewiele - dobre chęci. Zamiast wyobrażać sobie, co powinno się zdarzyć lub gdzie powinniśmy być, aby nasze życie mogło się zmienić, zacznijmy je po prostu zmieniać. Tu, gdzie jesteśmy. Sami. I to najlepiej od zaraz.
Może zdarzyło się nam zastanawiać, dlaczego pielgrzymka do jakiegoś sanktuarium, w którym wielu innych było już przed nami i wróciło w stanie duchowego uniesienia, w naszym życiu niczego nie zmieniła? Albo dlaczego ktoś z naszych znajomych pojechał do świętego miejsca, które na nas zrobiło wielkie wrażenie i pozostawiło głęboki ślad w naszym życiu, a jednak on nie czuje tak samo jak my? Nie ma prostych odpowiedzi na te pytania, trzeba jednak pamiętać, że tego rodzaju wydarzenia oraz związane z nimi oczekiwania mniej lub bardziej łączą się z naszą osobistą sytuacją, z tym, co przeżywamy w danym momencie i na ile jesteśmy otwarci na "nowe", które właśnie wkracza w nasze życie.
Dzisiejsza Ewangelia w dość radykalny sposób dodaje jeszcze jedną i właściwie najważniejszą myśl: człowiek się nie nawróci, nie zmieni, jeśli nie będzie słuchał Słowa Bożego. Chrystus w przypowieści o bogaczu i Łazarzu mówi w sposób twardy i jednoznaczny, że nawet świadectwo zmarłych nie pomoże zmienić człowieka i sprowadzić go na właściwą drogę, jeśli nie będzie słuchał Słowa Bożego, którego symbolem są postacie Mojżesza i Proroków. To właśnie Słowo Boże jest w stanie przemienić ludzkie serce, mówi nam dzisiaj Chrystus. I nawet wielkie cuda, o których świadectwo dają rozrzucone po całym świecie wielkie i małe sanktuaria, niczego w życiu nie zmienią, gdy zabraknie otwartości na Słowo Boga zawarte w Piśmie Świętym. To właśnie jest fundament wszelkich przemian, które mogą dotknąć ludzkie serce.
Ilekroć martwimy się o zbawienie drugiego człowieka lub zwyczajnie smucimy złem, które dostrzegamy w jego życiu, trzeba powracać do przypowieści o bogaczu i Łazarzu, by przypominać sobie o tej drodze nawrócenia, którą jest Słowo Boże, zawsze żywe i skuteczne, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca (por. Hbr 4,12).