Jak mają się do siebie cnoty naturalne (nabyte) i wlane?
Cnota wlana jest uzdolnieniem człowieka do nawiązania relacji z Bogiem, a cnota nabyta jest sprawnością osiągniętą dzięki praktykowaniu postępowania właściwego dla danej cnoty (np. kto postępuje często roztropnie, staje się roztropnym, "nabywa" cnotę roztropności). Cnoty wlane wszczepia zatem w duszę Bóg, a nie są one wynikiem powtarzania tych samych czynności. Przysposabiają władze duszy do działania i jednocześnie dają im samą zdolność działania (to danie zdolności działania różni je od nabytych). Cnoty wlane przygotowują człowieka do życia zgodnego z rozumem oświeconym wiarą, czyli zgodnie z wolą Bożą, a naturalne sprawiają, że człowiek działa zgodnie ze zdrowym rozsądkiem (rozsądek zna normy uczciwego postępowania i możliwości osiągnięcia celu naturalnego). Naturalna cnota uzdalnia daną władzę (np. wolę) do wykonywania łatwo i sprawnie dobrych czynów, a cnota wlana nie tylko daje możność, ale powiększa zdolność tej władzy tak, iż może ona wykonywać akty przekraczające naturalne siły człowieka.
Skąd wiemy o istnieniu darów Ducha Świętego i czym one są?
Dary Ducha Świętego stanowią rzeczywistość przekraczającą naturalne możliwości rozumu. Wiemy o nich dzięki Bożemu Objawieniu. Są one trwałymi dyspozycjami, które czynią człowieka posłusznym poruszeniom Ducha Świętego.
Czym różnią się dary Ducha Świętego od cnót wlanych?
Cnoty są sprawnościami czynnymi, którymi człowiek posługuje się, kiedy chce, natomiast dary Ducha Świętego są dyspozycjami, sprawnościami biernymi, dzięki którym Bóg może wpływać na człowieka. Można je przyrównać do działania anteny: bez nich człowiek nie byłby w stanie przyjmować Bożego działania.
Czym są i jaką rolę spełniają w duchowym organizmie łaski uczynkowe?
Są one przejściowym działaniem Boga na człowieka, Bożą interwencją. Mówi się, że człowiek do każdego czynu mającego nadprzyrodzoną wartość potrzebuje łaski uczynkowej (czyli łaski aktualnej). Jak dary Ducha Świętego są zdolnością do odbierania Bożego działania, tak łaski uczynkowe są tymże działaniem. Zwykle przybierają one postać różnych wpływów i okoliczności (np. przejawem takiej łaski może być pragnienie pojednania się z bliźnim pod wpływem usłyszanego kazania czy po przeczytaniu jakiejś lektury).