Przypowieść o talentach wskazuje to wyraźnie. Każdy z jej bohaterów otrzymał do zagospodarowania inną sumę, „według jego zdolności”. Jeśli ktoś twierdzi, że Bóg oczekuje od niego czegoś niemożliwego, mija się z prawdą.
Niedawno pojawiła się wiadomość o możliwości kupna jedynego obrazu Leonarda da Vinci, który znajduje się w rękach prywatnych, a nie w muzeum. Obraz nosi tytuł Zbawiciel świata. Nawet nie bardzo było wiadomo, kto go posiada. Nie można było iść i obejrzeć arcydzieła, bo było ukryte w jakimś sejfie. Takich dzieł sztuki, schowanych prze oczami zwykłych ludzi, jest na świecie wiele. Jakiś nastolatek, usłyszawszy o tym, nie mógł zrozumieć: „Bo co ukrywać coś, co powinno zachwycać wszystkich? To straszny egoizm”. A pewien znawca sztuki stwierdził, że posiadanie wielkich dzieł bez ich udostępniania jest pozornym posiadaniem.
Wszystko, co otrzymujemy od Boga, jest darem. Również wiara. Jednak to od człowieka zależy, w jaki sposób Boży dar przyjmuje i co z nim robi. Może się nim podzielić i w ten sposób dar powielić. To wymaga odwagi, a także wielostronnego zaufania. Dzielenie się z innymi zawsze wiąże się z ryzykiem.
Ten, który w przypowieści dostał tylko jeden talent, bał się i nie ufał nikomu. Nie chciał wziąć na siebie odpowiedzialności za powierzony mu dar. Wolał, żeby nikomu nie służył, aby nie przynosił pożytku, byle tylko on nie musiał się nim zajmować. Pozornie wybrał bezpieczny sposób. W rzeczywistości postawił na własną wygodę. Skupiał się wyłącznie na sobie. Był skrajnym egoistą i za to spotkała go kara.
„Szczęście to jedyna rzecz, która się mnoży, jeśli się ją dzieli” – napisał Albert Schweitzer. Myślę, że dotyczy to nie tylko szczęścia. Również wiary, miłości i wielu innych Bożych darów.