Zapisano je wielkimi białymi literami na smołowej ścianie stodoły. Siódma zasada brzmiała: „Wszystkie zwierzęta są równe”. Jednak któregoś dnia okazało się, że na ścianie widnieje tylko jedno przykazanie: „Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre zwierzęta są równiejsze od innych”. Po tej zmianie reguł nikogo już nie zdziwiło, że świnie nadzorujące prace gospodarskie trzymały w racicach baty, kupiły sobie radio, poczyniły starania o założenie telefonu oraz zaprenumerowały czasopisma, paliły fajkę, chodziły w ludzkich ubraniach.
O tym, że są równi i równiejsi, świat stara się nas przekonać od najmłodszych lat. Zaczyna się od drobnostek. „Nic nie może zostać na talerzu, wszystko trzeba zjeść” – mówi mama. „A tata zawsze zostawia ziemniaki!” – woła spostrzegawczy chłopczyk. „Jak będziesz tatą, też będziesz mógł zostawiać” – słyszy w odpowiedzi.
Pokusa bycia „ponad prawem”, nawet ponad prawem Bożym, jest bardzo atrakcyjna. Możliwość patrzenia na innych z wyższością, pouczania, stawiania wymagań bez konieczności podporządkowywania się głoszonym zasadom, daje poczucie własnego znaczenia. Jednak taka sytuacja nie trwa w nieskończoność. „Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” – zapowiada Jezus. To nie jest groźba, tylko ostrzeżenie. Dla Boga nie ma równych i równiejszych. Miejsce w królestwie Bożym nie zależy od tego, w której ławce w kościele się siedzi, ale od tego, czy na co dzień żyje się zgodnie z Ewangelią. Gandhi stwierdził kiedyś, że bez wątpienia byłby chrześcijaninem, gdyby chrześcijanie byli nimi 24 godziny na dobę. Świat naprawdę potrzebuje przede wszystkim świadków Ewangelii.