Pod hasłem zawartym w tytule wspólnota „Bartymeusz”
z Włocławka spędzała tegoroczne wczasorekolekcje w Licheniu. Przez 11 dni, od 9 do 20 lipca, osiemdziesięciu uczestników wsłuchiwało się w konferencje prowadzące do otwarcia serc dla Jezusa Chrystusa.
Wydarzenia i postacie z Pisma Świętego były nam przewodnikami w otwarciu się na działanie Boga. Dawid uczył, jak wygrać z silniejszym przeciwnikiem, Samson przestrzegał, jak nie przegrać ze słabszym, Szymon Piotr świadczył, że każdy problem można zamienić w wyzwanie. Natomiast Bartymeusz uczył, jak zmienić niską samoocenę, powstać i pójść za Jezusem. Przypowieść o ukrytym skarbie ukazała wartość darów, które otrzymaliśmy od Boga, a których nie doceniamy, nie korzystamy z nich, a nawet gotowi jesteśmy je sprzedać za niską cenę.
Oazowicze brali udział w kursie ewangelizacyjnym szkoły Nowej Ewangelizacji „Filip”, na zakończenie wybierając Jezusa za Pana swojego życia. Wielką przyjemnością i relaksem był całodzienny pobyt nad jeziorem, połączony z grillowaniem.
W niedzielę 15 lipca dwoje uczestników oazy: Krystyna i Andrzej zawarło w kościele św. Doroty sakramentalny związek małżeński. Oboje poruszają się na wózkach inwalidzkich, mieszkają w Domu Pomocy Społecznej w Sieradzu. Uroczystości przewodniczył niżej podpisany. Jako kapłan poruszający się na wózku błogosławił związek w koncelebrze z ks. Dariuszem Fabisiakiem, dyrektorem Wydziału Duszpasterskiego Kurii Włocławskiej i diecezjalnym duszpasterzem młodzieży (głównym organizatorem oazy) oraz z ks. Tomaszem Bartczakiem, kapelanem szpitala w Koninie i ks. Januszem Kęsickim. Po ślubie odbyło się skromne przyjęcie, w którym uczestniczyło blisko 50 osób na wózkach inwalidzkich i 150 pozostałych gości (rodziny i uczestnicy oazy).
Ks. Marek Bałwas błogosławi związek małżeński Krystyny i Andrzeja
Pomoc oazowiczom świadczyli wolontariusze: młodzi ludzie, którzy swój wakacyjny czas podarowali chorym i słabym. Jesteśmy im bardzo wdzięczni. Proszę alumnów WSD we Włocławku: Rafała z IV roku, Mateusza i Adriana z I roku, a także Ewelinę Konopkę i Annę Kowalską o przekazanie podziękowań „wszystkim za wszystko”. Dziękuję też sponsorom, Caritas diecezjalnej i wszystkim ludziom dobrej woli.
Po powrocie do domu otrzymałem list od jednej z wolontariuszek, Wioli. Pozwolę sobie zacytować jego fragment:
Witam ks. Marka serdecznie!
To były moje kolejne rekolekcje z niepełnosprawnymi. Kamilą opiekuję się bodaj od 9 lat. Jadąc w tym roku do Lichenia, myślałam, że nic nowego zdarzyć się nie może. Te same twarze, ten sam ból mięśni po całym dniu, te same rozmowy do świtu. Pomyliłam się. Effatha: otwórz się! Te słowa przekonały mnie, że będzie tak samo, a jednak inaczej. Otwórz się na miłość Boga: mocniej, pełniej. Otwórz się na Jego wolę. I to jest dla mnie chyba najtrudniejsze. [...] Od 17 lat uczę się iść za Panem; towarzyszy mi przeświadczenie, że wciąż jestem na początku drogi. Ale bez miłości Bożej już żyć nie potrafię i bez tej miłości nie jeździłabym do Lichenia.
Kamila jest dla mnie bezcennym Bożym darem. Od niej uczę się otwartości na Boży plan życia. I noszę w sobie „stygmaty niepełnosprawności”, tzn. gdziekolwiek jestem, oceniam teren, miejsce pod względem przystosowania do poruszania się wózkiem inwalidzkim.