W większych miastach chwali się duszpasterstwo studentów. Co jakiś czas słychać krytykę katechezy, niezbyt przygotowanych nauczycieli, niechętnej młodzieży. Mniej słyszy się o wierze dorosłych: zajętych, nieco w biegu, w slalomie między pracą a rodziną; dobrze, jeśli w niedzielę idą do kościoła, dobrze, jeśli się modlą razem choć od czasu do czasu. To zastanawiające – tak jakby katecheza dziecięca czy młodzieżowa miała odpowiadać na aktualne, kolejne i jeszcze następne pytania i wydarzenia w ciągu następnych 30-40 lat.
Dyskusje na temat poziomu lekcji religii, form prowadzenia, przygotowania nauczycieli i wyboru miejsca, czyli szkoły czy powrotu do salek, są oczywiście ważne, bo wspomnienia z czasów młodzieżowych mogą zrazić i sparaliżować życie religijne na jakiś czas. Jednak nawet w korzystnej wersji dziecko dorasta i zadaje nowe pytania, potrzebuje nowych odpowiedzi, może nowych formuł, mniej dziecięcych i nie ma w tym nic złego.
Nawet jeśli pewnej grupie ludzi wystarcza życie wspierane niedzielną Mszą św., dobre kazanie i rekolekcje od czasu do czasu, nabożeństwa majowe czy październikowe, może okazać się, że gdzieś po drodze ulatnia się wiedza z czasów szkoły. Nawet zakładając stan idealny, czyli wspaniałego, dobrze przygotowanego katechetę, otwartość uczniów oraz ich wspaniałą pamięć – zmienia się perspektywa i zainteresowania. Poszerzamy przecież wiedzę na ważne dla nas tematy, nie polegając na dawno minionym programie szkoły średniej czy podstawowej, tymczasem z religią, teologią, nauką o sakramentach czy Biblii bywa gorzej; nieraz człowiek dorosły, kompetentny w swoim zawodzie ma kłopot ze znalezieniem odpowiedniej książki religijnej, ciekawej, dobranej do własnych potrzeb. Wiedza religijna z wczesnej młodości sypie się w zderzeniu z medialnym szumem, a nierzadko ludzie wstydzą się pytań, jakby wiara czy miłość miały być wszechwiedzące.
Może i tak jest lepiej niż kiedyś. Wiele parafii oferuje różne grupy, ruchy, stowarzyszenia; przy niektórych klasztorach otwarte są instytuty duchowości, odbywają się wykłady i konwersatoria; widać dużą rozpiętość tematów i zainteresowań. Świeccy zaczynają się czuć studentami, którzy mają prawo pytać; pojawia się zadowolenie, że nie są już dziećmi, które siedziały w ławkach i miały odpowiedzieć na klasówce. „Teraz mogę bezkarnie powiedzieć, że nie wiem, nie rozumiem, i proszę o wyjaśnienia, jeszcze bardziej szczegółowe”, przyznał jeden z panów po wykładach przy klasztorze. Słuchają, notują, spierają się, domagają się lektur; już nie zawstydzeni, już bez poczucia winy. Czują się niezależni pytając, szukając i ucząc się, widzą nowe, ciekawe tematy. Na przerwie przy kawie jedna z pań zauważa żartobliwie, że dzięki świetnej katechetce chce się uczyć dalej, druga stwierdza, że przeciwnie – właśnie przez katechezę fatalną: młody, niepewny katecheta nie umiał rozmawiać z dziećmi, dlatego ona teraz pyta o wszystko; oczekuje odpowiedzi, bo może jej wymagać. Na tym etapie pojawia się przyjemność słuchania, wymiany myśli. Inna atmosfera jest na wykładach dla liderów i animatorów ruchów i stowarzyszeń diecezji – zaangażowani, chcą uporządkować swą wiedzę, przemyśleć na nowo, czują odpowiedzialność także ze względu na innych. Jeszcze inne są potrzeby i oczekiwania uczestników spotkań biblijnych. To radość, gdy kolejne osoby pojawiają się z własnym Pismem Świętym, przestają się bać, zaczynają się zastanawiać, rozmawiać.
Najciekawszy jest czas dorosłych – zazwyczaj są otwarci bardziej niż dzieci, bo przyjmują wiedzę nie na zapas, nie na wszelki wypadek, ale jak parasol podany w deszczu i lekarstwo na początek grypy. Tak, katecheza szkolna jest ważna – by nie utrudniała czasu fascynującego i twórczego kształcenia i formacji dorosłych.