„Przemienieni przez zwycięstwo Jezusa Chrystusa” – takie było tegoroczne hasło Tygodnia Modlitwy o Jedność Chrześcijan (18-25 stycznia). Od kilku lat poprzedzony on jest Dniem Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce, wcześnie był to Dzień Dialogu Chrześcijańsko–Żydowskiego. Natomiast po jego zakończeniu następuje Dzień Islamu w Kościele katolickim w Polsce.
Przeżywając po raz kolejny ten czas, trzeba też pamiętać, że sytuacja w Polsce jest bardzo szczególna. Jesteśmy bowiem społeczeństwem jednolitym wyznaniowo, a życie uczy, że dialog międzyreligijny i ekumeniczny wygląda inaczej, gdy katolicy są w mniejszości.
Już same nazwy wspomnianych obchodów wskazują na różny stopień wzajemnych odniesień katolików do żydów, chrześcijan i muzułmanów. Z tymi pierwszymi podstawą jest dialog. W odniesieniu do chrześcijan mówimy o modlitwie o jedność. Jest to najważniejsze wskazanie i zadanie, które pozostawił nam sam Chrystus. Modlić się, współdziałać w dziełach miłosierdzia, występować wspólnie, zwłaszcza obecnie, w obronie wartości chrześcijańskich, to zadania możliwe do wypełnienia przez wszystkich.
Wreszcie od kilku lat mamy także Dzień Islamu. Inicjatywa ta wydaje się być zrozumiała. Chodzi bowiem o wzajemne poznawanie się, chociaż nie mamy w Polsce – jak na razie – zbyt wielu muzułmanów i stąd problemy związane z obecnością islamu są nam tak naprawdę zupełnie obce. Nie oznacza to jednak, że tak będzie zawsze. Coraz częściej słyszymy o licznych wspólnotach muzułmańskich w Europie, które żyją w odmiennej od swojej rzeczywistości religijnej i politycznej. Słyszymy o tym, co dzieje się w niektórych krajach muzułmańskich, zwłaszcza w dziedzinie wolności religijnej, widzimy także w jakim kierunku mogą postępować zmiany polityczne po tzw. wiośnie państw arabskich, która wybuchła przed rokiem.
Nie trzeba nawet dodawać, że katolik, który zamierza się angażować jeszcze pełniej w dzieło jedności chrześcijan i dialogu z innymi religiami, musi pamiętać, że przepustką do takiego działania jest znajomość i wierność własnej tożsamości religijnej. To właśnie w tym sensie program duszpasterski w Polsce kieruje nas ku temu, aby odnajdywać się w Kościele jak w domu. To w tym wreszcie roku rozpoczniemy Rok Wiary, który ma na celu pogłębienie świadomości wszystkich katolików. Pogłębienie wiary to umocnienie fundamentu i odkrycie, albo ponowne odkrycie, co jest najważniejsze w relacji człowieka do Boga. Należy to przypominać, bo nie brak przecież takich katolików, którzy za najważniejsze zadanie wierzących uznają budowanie pokoju na świecie, troskę o ekologię i działalność kulturalno-społeczną, a budowanie relacji z innymi wspólnotami religijnymi chcieliby dokonywać na zasadzie usuwania różnic, a nie odkrywania Prawdy.