Oczywiście takiego dialogu nie można prowadzić z terrorystami, ale pamiętajmy, że tradycja islamu (podobnie jak judaizmu) przekonuje, że „zabranie” życia jednemu człowiekowi oznacza śmierć zadaną całej ludzkości. Dlatego konstytucją zamachowców nie był święty Koran, lecz deklaracja nienawiści.
Terroryści, którzy manipulują religią i wykorzystują ją do zbrodniczych celów, chcą zniweczyć dialog, ale równocześnie – świadomie lub nie – dokonują aktu apostazji od swojej religii. Rozsiewana przez nich nienawiść jest wyzwaniem skierowanym do wszystkich „ludzi dobrej woli” (zarówno chrześcijan, jak i muzułmanów oraz niewierzących w Boga) do jeszcze głębszego zaangażowania się we wzajemne poznawanie się, a w przypadku ludzi wierzących do bardziej wspaniałomyślnego powierzenia swojego losu Bogu. Jako chrześcijanie musimy przestrzegać przykazania miłości bliźniego, a także miłować naszych nieprzyjaciół i nie zmieni tego żaden akt nienawiści uderzający w niewinnych ludzi.
Nienawiść i przemoc są wpisane w dzieje świata. W skali globalnej trudno będzie skutecznie wyeliminować zło. W życiu zaś codziennym, np. w sąsiedzkich relacjach, trzeba czynić wszystko, by kierować się afirmacją drugiego człowieka. Poprzez prowadzenie tzw. dialogu życia, zmieniając siebie można skutecznie zmieniać świat, czyniąc go coraz bardziej ludzkim.
Żałoba po śmierci niewinnych ludzi – ofiar terrorystycznego ataku we Francji, powinna być czasem, w którym chrześcijanie i muzułmanie będą razem, aby się modlić za ofiary oraz w intencji pokoju. Setki lat historii utrwaliły obraz walk i wojen między wyznawcami obu monoteistycznych religii: chrześcijan i muzułmanów. Jednak dla pokojowego współistnienia jednych i drugich nie ma alternatywy. Uszanowanie wolności człowieka, w tym jego wolności religijnej, szacunek dla religii w ogóle, respekt dla osoby ludzkiej, życie modlitwą to przygotowanie do pokojowej koegzystencji. Brak zgody między chrześcijanami i muzułmanami oznacza spychanie całego świata w przestrzeń samounicestwienia.